Als ik het zie bij anderen, herken ik het meteen; de overtuiging dat je van alles moet met je paard. Volgens mij zijn ze helemaal gelukkig als ze genoeg in de wei staan, samen met hun paardenvrienden. Wij denken dat we ze moeten trainen, met ze op wedstrijd moeten, en ze vooral flink moeten laten bewegen. Want anders..... Ja, wat anders! Dan val je eraf? Dan haal je niet genoeg punten? Dan worden ze slap?
Maar... is dat eigenlijk wel zo?
Of zit dat vooral in ons hoofd?
Het zou mooi zijn als je kunt kunt gaan zien wat jouw paard echt nodig heeft en leuk vindt. Dat is een proces.
Daarvoor is het belangrijk dat je je eigen mensenidee, overtuiging kunt loslaten. Vraag je eens af of het nodig is om er altijd op te zitten. En als je erop zit, wat je van jouw paard "vraagt" en
op welke manier.
In mijn beleving vindt geen enkel paard het heel belangrijk dat hij/zij de perfecte volte rijdt of
binnen de snelste tijd een parcours aflegt. Dat willen WIJ!
Toch doen die paarden meestal alles voor ons. Dat is echt wonderlijk. De paarden die hun grenzen aangeven,
worden over het algemeen gezien als lastig. Paarden communiceren heel subtiel, maar op een gegeven moment is de grens bereikt en zul je dat heel duidelijk merken! Ik denk dan; heel
goed dat je je grens aangeeft en vraag me af wat ik anders kan doen of waar ik rekening mee moet houden.
Na een flinke val van mijn paard ben ik meer gaan kijken naar manieren waarop ik kan genieten van mijn paard.
Zonder de overtuiging dat ik hem vier keer per week dressuurmatig in het zadel moet trainen. Tegenwoordig ben ik veel grondwerk met hem aan het doen en oefenen we korte sessies aan de hand om hem
soepel te houden. Ik houd goed in de gaten of ik hem niet "overvraag" en wanneer het het genoeg is. Dat kan ook al na tien minuten zijn. Helemaal prima toch? Klaar is klaar.